spojrzenie

stał wśród gęstej zieleni

w słońcu mienił się

wyglądał niczym anioł

i spoglądał na nią

serce miał twarde jak z lodu

lecz kruche niczym szkło

powiewem przeszywającego chłodu

miłość skradła go 

wiedział, że czeka go przygoda

krople potu spływały po nim jak woda

gdy podbiegł do kobiety

przed oczyma ujrzał wszystkie planety

panna lekko zdziwiona

uczuciem została obdarzona

spojrzała w oczy mężczyzny

i ujrzała swoje blizny

z przerażenia uciekła w kierunku lasu

nie robiąc przy tym hałasu

on lekko zdziwiony

nie chciał wracać do swej żony

pobiegł za pięknością

gubiąc ją za zarośla

wreszcie wyszła

zza krzewu nieczysta

ponownie spojrzała w oczy mężczyzny

i ujrzała swoje blizny

spróbowała coś zanucić

że do męża nie chce wrócić

serce miał twarde jak z lodu

lecz kruche niczym szkło

powiewem przeszywającego chłodu

miłość skradła go 

ps wiem, że nie nadaję się na żadną pisarkę, ale piszę, bo to sprawia mi frajdę. bawmy się życiem
pss made in 2018 guyssss

Werka

nic nadzwyczajnego

 Hej! Nie było mnie tu ponad rok. Szczerze nie sądziłam, że kiedykolwiek znowu zaloguję się na bloggera. A jednak! Życie jest pełne niespodzianek i różnych nastrojów. Aktualnie mam jeden z tych, w których ma się ochotę wrócić do przeszłości, przypomina się o swoich dawnych pasjach i uzupełnianiem wolnego czasu zainteresowaniami. Skłamałabym, jeśli powiedziałabym, że pisanie nie było pasją. To było jednym z moich ulubionych zajęć w ciągu dnia. Niewiele osób wie, że już jako dziewczynka w podstawówce szczególną uwagę przywiązywałam pisaniu. Prowadziłam swój zeszyt z opowiadaniem. Byłam pewna, że wydam własną książkę (nie oceniajcie, dzieci nie myślą racjonalnie i twierdzą, że wszystko się udaje). W późniejszych latach mojej edukacji stwierdziłam, że zostanę dziennikarką, ale wszyscy mi odradzali i mówili "Weronika, to nie jest przyszłościowy zawód". Poszłam więc na zupełnie inny kierunek do liceum i ciężko mi powiedzieć czy żałuję. Myślę, że nie, bo matematyka to moja druga miłość. Cóż za paradoks, prawda?

Dążę do tego, że chciałabym wrócić do pisania, nawet bardzo. Wiem, że prawdopodobnie już żadna dusza nie pamięta o istnieniu tego bloga, ale najważniejsze, iż w moim sercu nigdy nie zginął. Nie będę oznajmiać, że będę tu regularnie, ale miło będzie mi coś napisać, cokolwiek co przyjdzie mi do głowy i czym będą zajęte moje myśli. Być może pojawią się też jakieś zdjęcia. Jak już mówiłam świat jest pełny niespodzianek

LOVE, WERONIKA